Bussen en Mexico City

Nieuwe verhalen uit het verleden

                                                                    Mazatlan

Alle avonturen gaan zó hard dat ik het met de blog niet kan bijhouden.

Ik ga mijn uiterste best doen om bij te schrijven en het meeste klaar heb als ik in Panama City zal zijn.

Ik verwacht daar binnen 3 weken aan te komen.

Na onze tocht met de veerboot van La Paz naar Mazatlan kwamen we daar aan op een (weer) warme / hete, zonnige dag met een hoge luchtvochtigheid.

Met name de hoge luchtvochtigheid en de temperatuur maakt het extra lastig om te fietsen. Je lichaam kan de warmte die het produceert niet kwijt

Wij, Kate, Spencer en ik fietsen naar het hotel wat ik voor ons drieën had geboekt.

Het hotel was lastig te vinden maar Spencer leidde de weg en zo arriveerden we bij het hotel aan de boulevard.

Deze is overigens de langste boulevard ter wereld!

De atmosfeer was geweldig, een oud groot gebouw met veel houtwerk een binnentuin en een zwembad, die we niet gebruikt hebben.

We bleven hier in Mazatlan om een en ander te organiseren voor de dagen erna. Ook stuurde ik een flink pakket terug naar huis.

Kate en Spencer waren nog aan het bedenken wat ze de dagen en weken erna zouden doen.

Een Spaanse talencursus wilde ze in elk geval gaan doen.

Ik was in afwachting van Tanja die ook in Mazatlan zou arriveren, zodat we daarna samen verder zouden gaan reizen.

Tanja had gefietst vanaf de havenplaats Guaymas naar Mazatlan. Ze had geen smartphone of lap top zodat mailcontact lastig was.

Uiteindelijk heeft ze contact gelegd met een sms’je. Ze was al wel gearriveerd in Mazatlan maar zat aan de andere kant van de stad.

De volgende dag arriveerde  ze in het zelfde hotel waar wij al verbleven.

Ook Andreas was hier een nacht, maar voor een persoon was het een beetje te duur.

Hij verhuisde  naar een ander hotel en we hebben hem daarna niet meer gezien.

De andere fietsers; Daisy, Jason en Tyler verbleven in een goedkoper hotel enkele blokken verderop.

De dag na onze aankomst hadden we ’s avonds een geweldig gezellig afscheidsdiner.

Zij zouden eerst naar Durango rijden over een hele nieuwe snelweg met hoge bruggen, heel sensationeel.

Het wordt binnen de (langeafstands-)fietsers wereld gezien als een van de zwaarste beklimmingen die er is.

Na enkele dagen in Mazatlan, hadden Tanja en ik onze plannen uitgewerkt;

Eerst een busrit van Mazatlan naar Mexico City en daar de volgende dag met de bus naar Chetumal, een klein plaatsje aan de kust in Mexico, vlak bij Belize.

Vanuit Chetumal waren we van plan Belize in te rijden vanuit het noorden en helemaal door te rijden naar het zuiden

                                                                    De busreizen

Wederom wil ik de drie busreizen die ik heb gemaakt combineren in een blog om het een beetje te comprimeren.

                                                                    Mazatlan naar Mexico City

Je moet weten dat het me ALTIJD stress oplevert om met mijn ligfiets als bagage te laden in een bus of vliegtuig.

De mensen die verantwoordelijk zijn voor de belading, zijn in de war van een dergelijke fiets.

Ze weten niet in welke categorie dat hoort!

Ze zeggen dan heel gemakkelijk, kan niet onmogelijk of moeilijk, moeilijk.

Ik spreek de taal niet en voel me daardoor erg oncomfortabel in deze situatie.

Gelukkig spreekt Tanja wel wat Spaans, al zegt ze zelf van niet.

Toen we, heel vroeg, arriveerde op het busstation van Mazatlan probeerde men ons toch nog te laten betalen.

Maar Tanja had eerder geïnformeerd en dat was haar absoluut gezegd dat het niets extra’s kostte!

De kosten waren 1150 pesos hetgeen US$80,50 of €65,50. Dat voor ongeveer 1000 km!

Uiteindelijk hoefde we (natuurlijk) niets extra’s te betalen! Het gaf wel weer de nodige “stress”.

Ik had de fiets al flink gereduceerd in grootte. Het zitje en sommige onderdelen verwijderd om het ook tegen schade te beschermen.

Gelukkig was het laden van fiets en bagage geen probleem!

De bus was een eerste klas bus, met AC, persoonlijke televisie, radio en muziek. Ook water en snacks werden aan het begin uitgedeeld.

Er was een soort van security check voordat we de bus in gingen. Maar dat was heel oppervlakkig.

Ook werden we gefouilleerd hetgeen net zo oppervlakkig ging.

Ik was bij dat we ín de bus zaten!

Het werd al snel donker, maar we genoten van de veranderde omgeving.

Van grote stad naar boomgaarden en weide gebieden an later bergachtig.

Toen we de bergen bereikten was het te donker om iets te zien.

Ik sliep niet geweldig die nacht veel te onrustig en ik kon mijn draai (lange benen) niet vinden.

We arriveerden in Mexico City al heel vroeg, na 14 uur in de bus in het enorme busstation Terminal Norte.

Dit is een enorm gebouw met een organisatie als een vliegveld. Vele busmaatschappijen maken er gebruik van.

In het gebouw zijn erg veel kleine winkeltjes en lopen bijzonder veel mensen rond!

Het kostte me ongeveer een uur om de fiets weer rijklaar te maken en de tassen erop te hangen.

We hadden al bedacht om een hotel te nemen vlak bij dit station.

De volgende dag zouden we immers weer een volgende bus nemen om verder te reizen!

We kochten eerst twee nieuwe tickets voor het volgende stuk Mexico City naar Chetumal.

Dat was relatief goedkoop voor 1350 km en 22 uur in de bus, slechts 1550 peso hetgeen €108 is!

Toen dat gekocht was ben ik op zoek gegaan naar een hotel, terwijl Tanja bij de fietsen bleef in de terminal.

Er waren er drie die ik bezocht.

De eerste was de goedkoopste maar erg vervallen en afgeleefd.

De volgende was ook niet duur maar volgeboekt.

De derde leek erg duur en was ook wel iets boven mijn budget, maar was erg mooi en voldeed verder aan alle eisen ((warme) douche, goede bedden en een goed werkende WIFI).

Dit hotel, "hotel brasil" hebben we dus maar genomen.

Ook de rondweg die er vlak voor lag was op de kamer niet erg te horen.

De rondweg is echt een gekkenhuis van voertuigen die hard over de (6 baans) wegen reden en waarvan vele dikke zwarte roetwolken uitbraakte.

We checkten in en besloten het historische centrum te bezoeken met de metro dat ook bij de busterminal lag.

                                                                    Mexico City

We liepen naar de metro en probeerden uit te vinden welk systeem ze gebruikten.

We stonden te kijken naar een groot bord, toen een omstander vroeg of hij ons kon helpen, in het Engels.

Wij waren blij met deze hulp, het kan het leven van een toerist nét een beetje aangenamer maken!

Hij kocht onze ticket dat slechts 5 pesos kostte of wel 28 euro cent!

Hij liep met ons mee en toonde welke metro we moesten nemen. Het was een heel druk in de metro.

Ondanks dat was het bovengronds nog veel drukker.

Het systeem kan de jaarlijkse toename van de mensen die moeten reizen niet aan.

Het station was vol met kleine winkeltjes en stalletjes die je van alles aan wilde prijzen.

Goederen, etenswaren, souvenirs en prullaria.

We gingen het station bij het historische centrum uit en werden direct omgeven door grote

groepen mensen die aan het protesteren waren tegen de overheidscorruptie en de onverschilligheid van de noden van de mensen!

Ik zei tegen Tanja dat we uit de demonstratie moesten blijven om moeilijkheden te voorkomen. Gelukkig liep de protest actie een andere route dat wij liepen.

Op het grote plein van het historische centrum was een enorme vlag van Mexico en er was van alles te zien dat te maken had met het “feest van de doden”

Een gebeurtenis / “feest” waarbij de doden van familie en vrienden worden herdacht.

Mensen komen bij elkaar en dat gaat verder gepaard met vele symbolen van de dood.

Op het plein waren enorme schedels te zien gemaakt van papier maché leek het wel. Allemaal anders versierd.

Ook liepen kleine kinderen in kleding met skeletdelen erop.

We bezochten diverse kleine winkeltjes en genoten van het gebeuren in een van de grootste steden in de wereld.

We aten bij het plein in een gezellig restaurant waar we een gerecht namen waar we nog niet precies van weten wat er in zat; in elk geval cactus en enkele andere onbekende groenten.

Maar het was bijzonder lekker!

Op de blog staat een foto van het gerecht, dat heb ik enkele weken geleden gepost.

We namen nu weer de metro naar ons hotel.

Na een verrassend goede nachtrust liepen we de volgende morgen al weer vroeg naar het busstation voor onze bus naar Chetumal.

                                                                    De busrit van Mexico City naar Chetumal

We proberen altijd erg vroeg aanwezig te zijn omdat ik mijn fiets uit elkaar moet halen en er altijd wel wat tegenzit.

We probeerde goede informatie te krijgen voor de fietsen, omdat de regels vaak anders zijn bij de verschillende maatschappijen.

Ze gaven allemaal verschillende antwoorden, dus ik was niet gerust.

Ik kreeg helaas gelijk, toen we uiteindelijk bij de bus aankwamen was de man die de bus belaadde vol onbegrip.

Nee, niet mogelijk, helemaal uit elkaar halen. Dan moet je bedenken dat de bus op het punt stond om te vertrekken.

Ik ontplofte bijna, zo boos / kwaad was ik. Zo onnozel en wat een machtsmisbruik!

Ik liep terug naar mijn fiets en de bagage om wat rustiger te worden en te bedenken hoe ik dit probleem moest oplossen.

Tanja probeerde nog in haar beste Spaans wat ze tot haar beschikking had de man tot nader inzicht te krijgen.

En toen, opeens, trok meneer een luik open waar de fietsen makkelijk in konden en er helemaal niets lag.

Als hij dat nu meteen had gedaan was er niets aan de hand en hoefde ik mijn geduld niet te verliezen.

We gaven hem de fietsen en keken of de man deze wel netjes behandelde, dat deed hij.

We werden weer gefouilleerd en de tassen werden (niet erg grondig) en konden de bus in.

De bus was minder luxe als de andere eerste bus, maar het was voldoende comfortabel.

We zaten voor in de bus en konden zo goed zien waar we heen gingen.

Snel werd het donker en probeerde we te slapen.

Ik had nu mijn opblaasbare kussentje uit de bagage meegenomen in de bus en dat heeft wel wat geholpen.

Goed slapen in een bus zal ik nooit omdat ik gewoon te lang ben.

Vroeg in de morgen arriveerde we in Chetumal na een bustocht van 22 uur.

Ik zette de fiets weer in elkaar en hing de bagage opzijn plaats.

Buiten hadden we een lunch en vertrokken we naar de grens van Belize, een nieuw land!

                                                                    De bus rit van Puerto Barrios naar Guatemala City

In Puerto Barrios hadden we gedacht naar Guatemala City te rijden en van daaruit naar de kust waar we de weg naar El Salvador zouden rijden.

Het zou dus allemaal anders lopen.

We ontmoette in Peurto Barrios een man die naast twee winkeltjes, ook een christelijke radiozender had.

Hij kende Guatemala goed en raadde ons sterk af om deze weg te nemen.

In de havenplaats was een overslag van bananen en dat gaf enorm veel verkeer van vrachtauto’s met opleggers.

De weg waar we over wilde gaan fietsen was een smalle tweebaans weg en niet altijd voorzien van een vluchtstrook.

Zeker in de bergen voor de stad Guatemala City gebeurde bijna dagelijks (dodelijke) ongelukken.

Er waren veel onoverzichtelijke bochten waardoor deze ongelukken snel konden gebeuren.

Dus veranderde we onze plannen en besloten (weer) een bus te nemen naar Guatemala City.

We kochten een ticket en moesten voor de fietsen een apart kaartje kopen.

De rit zelf was goed koop €  16,40 en de fiets was een € 4,60 extra

Er waren verschillende prijsklassen en wij namen de luxe bus waarbij wij een stoel bovenin vooraan hadden.

We arriveerde de volgende dag weer vroeg en het beladen van de fiets en bagage was geen enkel probleem, een hele opluchting.

We gingen in de bus en hadden een prachtig uitzicht.

Ik had mijn GoPro geïnstalleerd en deze zou, vanaf het vertrek, elke 30 seconden een foto maken.

Ik had zoiets nog nooit gedaan en was erg benieuwd hoe de resultaten zouden zijn.

Als ik weer thuis ben zal ik een enorme berg beeld en film materiaal hebben van de GoPro en de fotocamera. Weer genieten dus!

Jullie zullen het beste ervan zeker te zien krijgen.

Tijdens het rijden keken we natuurlijk ook direct of de weg echt zo slecht was als de man had gezegd.

De stad uit was inderdaad bijzonder slecht, met weinig of geen vluchtstrook  met daarnaast enorm  veel vrachtverkeer.

Buiten de stad was het een stuk beter en zou het fietsen wel kunnen.

Echter in de bergen was er vaak helemaal geen vluchtstrook en de wegen leken (daardoor) nog smaller.

Ook was de bochtigheid een groot gevaar voor de fietsers.

Ook het binnenkomen van Guatemala City was verschrikkelijk om daar als fietser te fietsen  over de snelweg daar.

Alles in beschouwing genomen, waren we erg blij dat we de bus genomen hadden!

In Guatemala City kwamen we aan in het schemer.

Ik zette mijn fiets zo snel mogelijk in elkaar en zette de GPS aan om het hotel te lokaliseren dat ik had gereserveerd.

We reden de straten van Guatemala City in en ik voelde me (dat gebeurt gelukkig niet vaak) verloren en bijzonder oncomfortabel.

Ik voelde mij verantwoordelijk voor Tanja, dus wilde ik bij elkaar blijven, hetgeen moeilijk was in dit gigantisch drukke verkeer.

De vele een-richtings wegen maakte het allemaal nog lastiger om me te oriënteren.

Het verkeer was druk maar was daarnaast ook enorm vervuilend, het was soms moeilijk te ademen.

We waren daarnaast ook op een hoogte van 1500 meter.

De vele mensen die mij /ons aanstaarden.

Eerst reden we verkeerd en namen enkele eenrichtingswegen.

Aan het eind kwam alles (natuurlijk) wel goed, maar het was een hoge hobbel die we moesten nemen om bij het hotel te komen.

Het personeel was bijzonder aardig en het hotel zag er mooi uit met een leuke binnenplaats met daarop een klein restaurantje!

Ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld als toen we het hotel bereikt hadden!