Nicaragua

                                                                    Nicaragua

We kwamen Nicaragua binnen met de speedboot, zoals ik jullie in een van de eerdere blogs had verteld.

Daar werden we verwelkomd met de woorden Welkom in Nicaragua en kregen ook een kom vissoep!

Dat was een veel belovende start!

                                                                   Het hotel in Potosi

We namen een simpel hotel in dit kleine plaatsje Potosi, een vissersplaatsje op de hellingen van een vulkaan.

De wegen waren met grove gravel, vele gaten en soms (diep) zand.

Voor het vervoer van passagiers waren er soms bussen, maar ook pick-up trucks werden er gebruikt.

Heel af en toe ook zelfs grote open vrachtauto’s.

Het vervoer van personen was vanaf Mexico heel normaal in pick-up trucks.

Hier waren veel mensen die het paard als vervoermiddel gebruikten, soms in combinatie met een kar achter het paard.

Ook ossen werden gebruikt om ladingen te vervoeren!

De mensen zagen er arm uit, maar waren erg vriendelijk en glimlachten veel. Ook zwaaide ze vaak spontaan als we ze zagen.

                                                                     De eerste kilometers in Nicaragua

De volgende dag vervolgden we onze weg, het plaatsje uit naar het oosten.

Het was erg stoffig en lastig rijden door de grote stukken gravel en de soms erg zanderige plekken.

Na ongeveer 20 km begon het asfalt en werd de weg erg fijn om te rijden.

Het wegdek was perfect en we reden over mild glooiende wegen door kleine gemeenschappen en soms dichte beboste stukken, maar ook weidegebieden met koeien en paarden.

Af en toe waren er een soort winkeltjes waar je dan een en ander kon kopen aan snacks, drinken of fruit.

Het uitzicht aan de linker kant van ons werd gedomineerd door enkele hoge vulkanen, dat maakte het rijden hier erg aangenaam!

Het verkeer was mild weinig grote trucks, veel pick-up trucks  en soms een enkele bus of gewone personenauto.

De temperatuur was hoog en de schaduw was aanwezig maar relatief schaars omdat de bomen vaak verder van de wegrand af stonden.

Tanja zweette niet zo veel, maar ik wel, dus moest ik erg veel drinken!

                                                                    Granada

We verbleven in verscheidene hotels en arriveerde na enkele dagen in Granada (Nicaragua niet die in Spanje!).

Daarvoor moesten we door de hoofdstad van Nicaragua; Managua.

Een heel erg drukke stad waar het, net als andere grote steden, niet fijn was om te fietsen.

We moesten enkele hoge uitlopers van de vulkanen over om naar Granada te komen.

Het beklimmen van dergelijke heuvels is geen pretje, als er ook nog eens ongefilterde dieselbussen en vrachtwagens met je mee klimmen!

In Granada arriveerde ik nét voor het donker en Tanja nam die nacht een ander hotel.

Ik ben meestal sneller (boven) en we hadden in Managua al afgesproken dat ik alleen door zou rijden

om in elk geval vóór het donker in Grenada aan te komen.

Normaal wachten we op elkaar.

Het was van Tanja erg verstandig om niet door te rijden, maar een hotel te nemen.

De volgende dag arriveerde Tanja ook op het door ons gereserveerde hostel.

Vanuit hier was dat een goede plek om de stad Grenada te verkennen

Grenada is een prachtige plaats waar veel mooie en goed onderhouden gebouwen staan van lang geleden. Er was een leuk plein waar veel activiteit en bankjes in de schaduw te vinden waren.

                                                                   Eric en Garbine

We ontmoette hier Eric en Garbine. De eerste lange afstandfietsers die we ontmoette na ons vertrek uit Mazatlan!

Het was (en is) een Spaans koppel die in Mexico waren begonnen en naar het zuiden van Argentinië zullen gaan fietsen.

Het was geweldig om weer met andere fietsers te praten, we spraken af om de volgende dag op het plein gezamenlijk een maaltijd te maken.

Uiteindelijk was het misschien niet zo’n goed idee. De mensen waren erg opdringerig.

Hun gevoel van persoonlijke ruimte is wat anders, zullen we maar zeggen.

Ik moest ze een paar maal wegduwen van het eten en onze spullen, nadat gebaren in die richting niet voldoende hielpen.

Uiteindelijk werd het rustiger en konden we ongestoord eten.

Eric en Garbine waren met fietsen gestart in Mexico en zullen helemaal naar het zuidelijkste puntje van Argentinië fietsen.

In Nicaragua hadden ze in zeer afgelegen regio’s gefietst en hun fietsen moesten nu worden aangepakt er waren enkele zaken die moesten worden gerepareerd of vervangen.

In El Salvador hadden ze de hele weg (toeristen-) politie als begeleiding gehad. Dat wil dus zeggen dat er de hele dag een politieauto achter hun aan reed!

Ze hadden verhalen gehoord dat er net voor de grens naar Costa Rica (na Rivas) regelmatig fietsers worden beroofd van hun geld.

Dus bespraken we de mogelijkheid om ook de / een politie escorte aan te vragen.

                                                                    Naar Costa Rica met politie escorte!

We spraken af in Rivas elkaar weer te ontmoeten en dan zo mogelijk met een escorte naar de grens te rijden.

Omdat ze Spaans spraken en Eric iemand kende in de hoge regionen, via via, konden ze het geregeld krijgen dat we de escorte inderdaad kregen.

De volgende morgen om 06:30 reden we naar de plaats waar we samen zouden vertrekken.

Een oude Lada stond al klaar om ons te begeleiden.

De weg was goed te doen, milde heuvels met wel flinke wind van links.

Dat was mooi want er werden ook een hele groep windmolens gebouwd die daar "gratis" schone energie uit konden halen.

Nabij de grens was het file rijden, althans voor de vrachtauto’s, wij konden gewoon doorrijden en konden, na afscheid te hebben genomen de grens eenvoudig en snel passeren.

                                                                    "Spot Device"

Wij zouden elkaar weer ontmoeten in Panama City.

Daar zou ik mijn “Spot Device” (een GPS track and trace apparaat) aan hun uitlenen.

Als hun tocht voorbij was zou ik het weer terug krijgen. Maar dat zal nog wel een jaartje duren.