Speedboten en veerboten

1 december 2014 - Cañas, Costa Rica

Ik wil de drie verhalen over boten bij elkaar zetten om zo wat tijd te besparen van het schrijven in het algemeen.

 

 

                                                                    La Paz to Mazatlan

 

Intussen waren we op de Baja California al weer met zijn achten in La Paz aangeland.

Na enkele dagen “rust” en snorkelen zouden we samen naar Mazatlan overvaren.

Mazatlan is het meest zuidelijke punt waar je met de boot vanuit La Paz op het Mexicaanse vasteland kunt komen.

 

Toen ik naar informatie zocht voor deze boot vond ik prijzen die ik niet kon geloven. $1150 per passagier alleen!

Ik probeerde meer informatie te krijgen.

Mijn mail werd niet beantwoord en de website gaf niet meer informatie.

Ook een telefoontje door mijn vriend Alex Brede lukte niet.

Uiteindelijk vond ik uit dat de Mexicaanse Peso in valuta wordt beschreven met een dollar teken ervoor, maar is wel ongeveer 5% van de waarde ten opzichte van de US dollar!

Uiteindelijk kostte de overtocht me US$ 90 inclusief de fiets en het eten!

Veel beter dus en zeker niet duur voor een overtocht van ongeveer 15 uur!

 

De wervelstorm die eind augustus in het zuidelijke deel van de Baja California toesloeg, had daar erg veel schade aan de infrastructuur toegebracht.

Dat zou ook een reden kunnen zijn van de falende communicatie van de veerboot maatschappij.

Een wervelstorm is overigens een zeldzaam fenomeen in deze regio!

 

De veerboot vertrok ongeveer 20 km vanaf de stad La Paz, dus startte we met een fietstochtje naar deze haven.

Het was pittig, door enkele heuvels, weinig schaduw (Hitte) en het drukke verkeer.

Het verkeer passeerde soms erg dichtbij.

Zo dichtbij dat ik met de hand tegen de auto “sloeg” omdat deze me bijna raakte! Hij stopte helaas niet!

 

Bij de veerboot ontmoette ik Andreas die ook al veel gefietst had in de wereld, had nu de Baja Clifornia gedaan en was van plan om rond de 15e november weer thuis te zijn in Oostenrijk.

 

We moesten naar de boot fietsen over een drukke kades.

In de veerboot moesten we de fietsen (8 stuks!) in een hele kleine ruimte opbergen, samen met een deel van de bagage.

Dat was lastig want er was een hoge drempel om in de ruimte te komen.

Maar met zijn allen hebben we dat klusje geklaard!

 

Daarna was er geen lift naar de bovenste dekken, waardoor we smalle trappen op moesten met de bagage die we nog wel nodig hadden voor de nacht.

Bovenaan kwamen we in een cafetaria ruimte met enkele ruimtes met veel stoelen zoals in een luxe bus. Je kon er dus ook in slapen.

Er werden films getoond, maar helaas alleen in het Spaans, dus was mijn interesse snel verdwenen.

 

Na het diner, dat door de veerboot maatschappij werd aangeboden, zijn we naar het dek gegaan om onze tenten daar op te zetten en ons voor te bereiden op de nacht op het dek!

Wij; Daisy en Jason, Kate en Spencer en ik. Andreas en Tyler bleven in de stoelen “slapen”.

Het was geweldig om onder de sterren op het dek te slapen, de zee was gelukkig erg kalm!

Ik sliep hier prima en werd gewekt door de opkomende zon.

Na het ontbijt (weer door de veerboot maatschappij aangeboden) arriveerde we snel in Mazatlan. Een nieuw deel van mijn reis brak aan; het vaste land van Mexico!

 

Er is nog een ding dat speciaal was aan de overtocht van de boot waarop we voeren.

Het was een oude “Stena Line” boot. Deze maatschappij heeft veerboten die ik in het verleden vaak heb gebruikt om in Zweden of Engeland te komen.

Het was grappig om de bordjes tegen te komen die in het Engels en het Nederlands waren opgesteld!

 

 

                                                                    De boot van Punta Borda (Belize) naar Puerto Barrios Guatemala

 

Deze overtocht was heel anders dan de eerder genoemde overtocht naar Mazatlan.

 

We kochten een ticket in een klein slordig ogend kantoortje in de havenplaats Punta Gorda.

In deze plaats kochten we ook nog even snel wat te drinken en wat snacks voor onderweg.

We wisten weinig van deze tocht; hoe lang het duurde en in wat voor soort boot!

 

Eerst moesten we langs de douane, betaalde een “belasting om het land uit te kunnen en toen naar de boot.

Nee, geen veerboot maar een grote speedboot voor 20 passagiers en wat ruimte voor bagage!

 

De bemanning (2 man) wachtte al op ons met de fietsen.

De fietsen werden eerst ingeladen en daarna de bagage, een erg goede zet!

 

We vertrokken uit Belize wat zo’n prachtig land is, hopelijk kom ik er nog eens terug!?

Het kostte ongeveer 1 uur om de baai over te steken naar Puerto Barrios in Guatemala.

Het was een onstuimige overtocht door de korte golfslag, verder was de zee vrij kalm.

 

In de haven moesten we naar het immigratie kantoor lopen en ontvingen de nieuwe stempels nadat er weer enkele formulieren waren ingevuld.

Weer een nieuw land  binnengekomen!

 

                                                                    De derde boottocht van EL Salvador naar NIcaragua
 

 

Om Honduras te vermijden werd ons aangeraden om met de boot van La Union (El Salvador) naar Potosi (Nicaragua) te gaan.

Een informele overtocht die niet op de kaarten staat.

 

De eigenaar van het resort “La Tortuga Verte”, Tom Polak, had ons dit advies gegeven en ook voor ons geregeld.

Het was namelijk zo dat er door de week altijd wel boten de overtocht maakten. Het weekeind echter niet altijd.

Maar het was toch gelukt een boot op zaterdag te hebben!

Het verblijf op het resort was geweldig, lekker betaalbaar eten en een heerlijke omgeving aan de stille oceaan met hangmatten. Net het paradijs!

 

De fietsen werden op een pick up geladen voor het tochtje naar La Union, een kleine vissers haven.

De taalbarrière was een probleem, de jonge schauffeur, kon alleen maar Spaanse en mijn Spaanse kennis is op een paar woorden na, afwezig.

We hadden geen informatie ten aanzien van deze overtocht:

·      Hoe laat zouden we werkelijk vertrekken?

·      Hoe lang zou de overtocht duren?

·      Was er een Immigratie kantoor aanwezig aan de Nicaraguaanse kant van de grens?

 

Het immigratie onderdeel was het belangrijkste, zeker in de Centraal Amerikaanse landen, maar eigenlijk geldt dat voor alle landen in de wereld.

Het moet goed geregeld zijn anders heb je problemen!

 

In La Union heb ik nog wat geld gewisseld om in elk geval wat geld te hebben voor de eerste dagen.

Daarna hebben we de paspoorten af laten stempelen voor El Salvador.

We werden vervolgens naar een winkeltje geleid waar we konden wachten.

We kregen uiteindelijk zelfs een bankje aangeboden op de stoep van het winkeltje.

Maar we wisten nog steeds niet hoe lang het allemaal zou duren.

 

Uiteindelijk bleek het winkeltje van de booteigenaresse te zijn.

Gelukkig arriveerde er nog een passagier, die de neef van de winkeleigenaresse te zijn en Engels sprak.

Hij kon ons wat vragen beantwoorden.

De overtocht zou 2 uur duren.

Ook was er een immigratie kantoor in Potosi (Nicaragua) waar we onze paspoorten konden laten afstempelen.

 

De man bleek 58 jaar oud en was onderweg naar het eiland waar zijn 94 jarige moeder nog woonde.

Hij was er ook geboren en probeerde elk jaar enige tijd terug te keren naar het eiland!

Hij bleek een technisch verpleegkundige uit San Francisco te zijn, die was afgeleurd omdat hij zware rugklachten had gekregen na een behandeling van een patiënt van meet dan 150 kilo!

 

De booteigenaresse ging ook (regelmatig) naar Nicaragua, waar ze vis kocht dat ze da weer in EL Salvador verkocht.

 

Toen we de haven van Potosi naderden dacht ik dat we de pier zouden gebruiken, maar we moesten uit de boot stappen in het ondiepe en warme water.

Zo waadde we naar het strand waar we eerst onze fietsen heen tilden en vervolgens in enkele malen onze bagage.

Zo heb je een echt avontuur!

Vanaf het strand moesten we naar de weg.

De mensen die ons zagen aankomen hielpen ons de hoge opstap met de spullen op de kade.

 

Met de bepakte fietsen gingen we 100 meter verderop naar de douane waar we weer (tegen betaling van US$12) een mooi stempel kregen.

Ze hadden net lunchpauze en wij kregen ook een kom vissoep, wat een warm welkom kregen we hier!

 

Een van de dingen die ook erg opvielen was dat er hier zoveel paarden los lopen op de straat, in de bermen maar ook op het strand!


We werden hartelijk welkom geheten in Nicaragua!

Waar wordt je elders ter wereld krijg je zo'n welkom?

 

 

 

 

 

9 Reacties

  1. Tante bartha:
    2 december 2014
    Hoi hoi Menno.
    Wat een prachtig verhaal weer. Ik denk dat je een fantastische reis aan het maken bent. Zou je er niet een mooi avonturen- boek over schrijven? Zal toch blij zijn als je weer heelhuids thuis bent.
    Nog een hele mooie reis. Liefs je tante
  2. Siem:
    2 december 2014
    Weer een prachtig verhaal, het zijn lander waar je zelden komt, erg leuk om dat ook mee te maken. Doe voorzichtig en hou je haaks.
    groetjes Siem en Rieky
  3. Bert Leppers:
    2 december 2014
    Tjonge jonge wat een verhaal weer !
    Echt verstandig om Honduras te mijden, zoals je thuis al zei: de informatie van mensen die terplekke zijn geweest is de meest actuele en betrouwbaarste. Veel plezier in Costa Rica.
    Groetjes uit Veenendaal
  4. Annelies:
    2 december 2014
    Tjeetje...... Je verhalen worden steeds spectaculairder!
    Geweldig!!! Goeie reis verder en geniet van het laatste " stukje".
    Annelies
  5. Marian sijl:
    3 december 2014
    Wat een prachtig verhaal, het is werkelijk een fantastische reis waar je mee bezig bent. Wees voorzichtig en geniet nog van je reis.
  6. Marleen:
    7 december 2014
    He die Menno, tsjonge, wat een jaloersmakende belevenissen allemaal! En wat leuk om dat allemaal te kunnen volgen. Ik zie ernaar uit om je straks weer life te horen vertellen over je tocht. Geniet lekker, groetjes, Marleen
  7. Bianca:
    7 december 2014
    Wat een mooi verhaal weer en wat gaat de tijd snel.
    Geniet vooral nog!!!
  8. Hedda:
    8 december 2014
    Nog effies.. Geniet ervan, en veel plezier met je wandeltocht, doe je voorzichtig ?! Xxx je zusje
  9. Fred mak:
    15 december 2014
    ha die menno. het einde komt in zicht. mijn complimenten voor je prestatie. Wat zul je een indrukken hebben opgedaan. succes nog even.

    fred mak