The Dalton Highway FINISHED!

                             De Dalton Highway, dé muskieten snelweg van de wereld!

Hier is dan mijn tweede verhaaltje. Ik zal daar niet steeds aan zal refereren.

Laat ik beginnen met zeggen dat de Dalton Highway , op dit moment het meest uitdagende stuk is dat ik ooit heb gefietst!

De weg; vele gaten, gravel, asfalt (resten ervan) modder, mul zand, stuifzand, steile, nee heel erg steile hellingen, geen schaduw en geen plaats om waar dan ook te schuilen tegen de elementen (regen, zon of wind)

Maar het is de moeite waard. De uitzichten de stilte is onbeschrijfelijk mooi.

Ik heb enkele vogels gezien maar kon niet zien welk soort het was.

Vaak wel de groep maar mijn I-Phone zit in de bagage en bevat een e-book met vogels van Alaska tot Panama. Het is echter te veel moeite om deze eruit te halen!

Ook de kijker blijft in de bagage.

De tocht over de Dalton is zeer inspannend en ik heb de ogen op de weg nodig.

Als er iets gebeurt omdat ik even niet oplet heb ik brokken die ik niet kan repareren en is mijn tocht hier in elk geval even voorbij.

                                                                       Een standaard en modder

Wanneer ik stop heb ik iets nodig om de fiets tegenaan te zetten. Een “normale” standaard heb ik helemaal niet. De mogelijkheden zijn erg beperkt.

De metalen palen die de weg markeren, staan vaak te ver weg in de berm en kan ik dus niet gebruiken.

Een nacht heb ik dat wel gedaan. Het regende al en bleef dat het de hele nacht doen. Toen ik de volgende dag weg wilde gaan zat alles vast van de modder.

Eerst moest ik de modder tussen de spatborden verwijderen daarna tussen de clips van mijn schoenen waar ik mee op de pedalen vast zit om goed te kunnen fietsen

Het heeft even geduurd voordat ik die dag kon vertrekken!

                                                                       Beren

Ik heb geen beren gezien, zo ver. Misschien heeft de beren bel wel het gewenste effect en horen ze me aankomen?

Ook heb ik nog geen sporen gevonden dat ze met mijn beren container hebben gerommeld.

                                                                       Ontmoetingen

Ik heb enkele malen het voorrecht gehad om contact te hebben met de makers van “the Milepost”. Sharon Paul Nault en J.V. Teague.

“the Milepost” is het wegboek  (en website!) van Alaska en West Canada. Elke mijl is beschreven!

Het eerste ontmoette ik hen tijdens de “Artic Tour” in Prudhoe Bay.

Daar maakte we kennis en heeft Sharon enkele foto’s gemaakt van Arlan (een US Harley rider) en ik toen we de poolzee “indoken”!

Later zag ik ze aan het eind van de eerste fietsdag en hielpen ze me met water en scheurde ze gewoon de stukken uit hun ($42) Milepostboek voor mij!

Weer wat later kwam ik ze weer tegen toen ik met Rick en Tom aan het rijden was.

We hebben een leuk contact gehad!

                                                                          Zwaar!

De dag waarop ik naar Yukon River Camp reed was de zwaarste dag tot dan toe.
Het waren 93 km met 1500 meter klimmen over zeer steile gravelwegen. Vaak was er niet te fietsen.

Ik begin die dag met een heuvel waar ik pas na 2 ½ uur duwen bovenop was.

Toen heb ik wel eens gedacht; “waar ben ik in hemelsnaam mee bezig, is dit nog wel leuk?”

Het was ook weer de moeite waard. Ik wist dat er bij de Yukon River Camp goed te eten was.

Nét voor 20:00 kwam ik binnen en was heel erg blij dat de keuken tot 22:00 open was.

                                                                          Kamperen

Kamperen is een kwestie van voorbereiding.

Om niet al het voedsel voor 2 weken mee te hoeven te nemen had ik Arlan zover gekregen een deel in Coltfoot af te geven.

Dit is ongeveer halfweg de Dalton Highway.

                                                                          Water

Om genoeg water hebben is ook een goede planning nodig.

Stromend water is (over het algemeen) veilig om te drinken.

poeltjes water echter niet, dit moet gefiltreerd worden!

                                                                         Muggen

Voor een ding kon ik me niet voorbereiden; MUGGEN!

Ik kocht anti muggenspray met DEET

Ik had al een muskieten hoofdnet gekocht en meegenomen.

Desalniettemin ze vonden toch de mogelijkheid om me te prikken.

Met duizenden tegelijk probeerde ze me te prikken en dat lukte.

Honderden beten, het jeukt als een gek en het gezoem om mijn oren maakt me dol.

Afgelopen week ben ik op een avond niet in staat geweest daardoor om te koken, tanden te poetsen en zelf te plassen, ik werd er echt gek van!

Ik zal later een deel van de Blog over muskieten hebben, er is meer over te vertellen.

                                                                              Tips

Als iemand een poging wil doen om deze weg te fietsen, hierbij enkele tips:

·      Neem muggenspray mee met de hoogste concentratie DEET als mogelijk is. In Prudhoe Bay is het wel verkrijgbaar.

·      De “Buffalo shirt” heeft me vele malen behoed voor onderkoeling. Met capuchon is hij ook beschermend tegen de muggen. De jas is te dik om doorheen te prikken!

·      Gebruik sealskin sokken. Deze hielpen mijn voeten beschermen tegen onderkoeling en hielden ze droog!

·      Gebruik de breedste banden die je kunt monteren met zo veel mogelijk ruimte tussen band en spatbord.

·      De banden die het beste zijn (volgens mij en vele andere tourfietsers) Swalbe Marathon XR (indien nog leverbaar) anders Swalbe Marathon Mondial (opvolger van de XR) of de Swalbe Marathon Dureme (evt                         tandem versie = nog zwaarder belastbaar). Deze banden kunnen deze wegen het beste de baas!

·      Gebruik vriesdroog maaltijden (in Duitsland goedkoop en net zo goed als in de buitensportzaken) neem er ook voldoende mee! Maar ook muesli repen zoveel als mogelijk.

·      De meeste fietsers rijden tussen de 8 en 11 dagen over Prudhoe Bay en Fairbanks

·      Vraag een van de andere reizigers die de trip rijden met auto camper of motor, of ze jouw halve voedsel voorraad naar Coltfoot willen nemen (met briefje erbij). Dit is het halfweg punt.

·      Neem een waterfilter mee en test deze van te voren uit!

·      Neem een waterdichte, valbestendige camera mee, die gebruik je dan ook makkelijk en bent niet bang voor schade!

·      Pak alles in goede waterdichte (en stofdichte) zakken in de tassen

·      Gebruik een bear container en weet hoe je voedsel / toiletzaken in een boom kunt hijsen (Youtube)

·      Koop bear spray, voor het geval dat, je slaapt in elk geval beter!

·      Neem business cards mee van jezelf. Leuk om uit te kunnen wisselen met andere reizigers.

·      Een camelbag is ideaal om tijdens het rijden te drinken!

·      Gebruik de wegatlas “the Milepost” Ook op het internet! Dit is een geweldige manier om je goed voor te bereiden!

·      Onderschat de Dalton niet. Schat de afstanden lager in die je denkt te rijden!

·      Weet dat het mogelijk een van de meest ruige rit is die je ooit maakt!

Nog steeds zin in?

Als je plannen hebt, laat het me dan weten?

                                                                    Nu in Fairbanks

Inmiddels verblijf ik in een hotel in Fairbanks.

Mijn vrienden Rick en Thomas (Tom) zijn hier ook.

Rick heeft een hartprobleem en heeft zijn tour moeten afbreken.

Ik kwam ze weer tegen nadat ik, gek van de muggen, alléén ben vertrokken, zoals boven beschreven naar Yukon River Camp.

Ze zijn door een automobilist meegenomen en kwamen in Yukon River Camp om te ontbijten.

Daar spraken we af dat ik in 2 dagen w.s. wel in Fairbanks zou komen.

                                                                   De rit naar Fairbanks
Dat heb ik geweten.

De weg was echt een toetje van de Dalton Highway; gravel wegen (af en toe wat asfalt) met meer dan 2200 stijgmeters.

Met een loodzware fiets en langere dagen dan ik dacht te hebben.

Bij het bord, van de start (of voor mij dus einde), van de Dalton Higway kwam ik een Argentijns echtpaar tegen.

Zij waren al 2 jaar onderweg met een motor (BMW 1200 geen enkel probleem daarmee!)

Ze waren op weg naar Prudhoe Bay. Ze vertelde me ook dat Nederland had verloren door de penalty’s!

Jammer, Nederland is toch al veel verder gekomen dan men had gedacht!

                                                                    Livengood

Verderop in Livengood, een paar huizen zonder services, zoals het vermeld was. Heb ik op een wegconstructie gekampeerd.

De beercontainer en voedseltas heb ik in de daar staande vrachtauto gezet (was niet op slot.

Goed, maar kort geslapen met verrassend weinig muggen die avond.

                                                                    Laatste fietsdag naar Fairbanks

De laatste dag fietsen (Vóór Fairbanks) was ook weer erg zwaar weer veel steile hellingen die ik nu zonder duwen wel op kwam, het kostte echter wel meer tijd.
Ik had op een gegeven moment door dat ik Fairbanks niet zou halen.

Ik had me al neergelegd bij het feit dat het Fox zou worden (10 mile vóór Fairbanks).

Het werd weer een lange dag waarbij ik eindelijk weer een andere fietser tegenkwam. Zijn naam ben ik vergeten, maar hij kwam uit Calgary. Had al zijn 3e Nederlandse fiets met Rohloff!

Een Koga Miyata, een Idworks en een Sint Christophorus (NL fabrikaat die ik niet kende!)Na in 2009 de Dalton al eens te hebben gedaan van Prudhoe Bay naar Fairbanks wilde hij nu eens de andere kant zien!

Hij waarschuwde me nog wel voor de killer hills die ik zou krijgen.

Die heb ik inderdaad gehad.

Alles wel opgefietst, niet snel en in etappes van soms maar 30 meter.

Inmiddels regende het dat het goot en had ik geen droge draad meer aan mijn lijf!

Door de Buffaloshirt (jas) had ik het NIET koud!

                                                                      Wild

Toen heb ik nog een wolf zien oversteken, 30 meter van waar ik fietste. Het ging te snel om er een foto van te maken.

Ook een bever heb ik (levend!) langs de weg gezien.

                                                                       Ook mijn eerste zwarte beer.

Dat ging zo, ik was een zoveelste steile helling in etappes op te rijden, komt er  een pick up terug en zegt dat er bovenaan de helling “300 yards away” een zwarte beer is overgestoken.

Of ik dat geen probleem vond! Wat een zorg voor elkaar, nietwaar!?

Ik zei dat ik was voorbereid en beerspray bij me had; “just in case”!

Ik reed de helling aan de LINKER kant van de weg op, nog steeds in etappes.

Met de ogen naar de rechter berm (laag struikgewas).

Op een bepaald moment kregen de beer en ik elkaar in de gaten en verdween deze het bos in.

Ik nam mijn afstand en hield de beer goed in de gaten.

Geen probleem dus!

                                                                           Val

Toen op 12 mile voor Fox, na een lange afdaling, wilde ik stoppen op de helling voor een goed uitgangspunt (goede versnelling, lagere hartslag en op adem) toen ik de controle verloor over het evenwicht van de fiets.

Ik viel, zonder snelheid dus geen schade. Ook zeer weinig verkeer!

Wel was mijn ego geschaad.

Nadat ik de fiets met moeite overeind had gekregen kwam er een pick up truck die vroeg of het ging, ik zei, eigenlijk niet, “Can I offer you some assistance”? Graag!

Voor ik het wist stond de fiets op de auto en stonden de tassen ernaast.

Zelf zat ik naast de bestuurder en reden we naar Fox.

Hij vertelde dat hij naar Fairbanks ging.

Waarop ik hem vroeg of hij me ergens kon afzetten bij een restaurant waar WIFI was.
Ik wist toen immers nog niet waar Thomas en Rick zaten.

                                                                         WIFI bij de MacDonalds

Bij de MacDonalds heb ik gegeten gedronken en opgedroogd.

Ook heb ik de mail nagekeken en beantwoord.

Inmiddels wist ik waar Thomas en Rick zaten en ben er naar toe gefietst met de navigatie van mijn GPS.

Gelukkig maar want ik ken hier Heg nog steg!

Morgen gaan we weer fietsen en zal Whitehorse (Yukon Canada) de volgende plaats zijn waar weer WIFI beschikbaar zal zijn. Reken dus niet op eerder bericht!