Belize

                                                                    Belize een nieuw land!

De reden dat we de bus namen naar Chetumal, was het winnen van tijd om te meer te kunnen fietsen in Centraal Amerika.

Als je kijkt naar de verhalen van mensen die hier hebben gefietst, is er niet erg veel van te vinden.

Belize ligt nogal buiten de route van de meeste fietsers die de PanAmerican Highway fietsen.

Dit is overigens niet een vaste route, de meeste fietsers kiezen hun eigen route.

Belize was vanaf 1840 meer bekend als Brits Honduras. In 1973 werd het land onafhankelijk en heette het vanaf dat moment Belize.

Het is een Engels talig land dat vrij vlak is, Wij waren daar blij mee want we waren de hellingen, zoals die van de Baja California nu wel even een beetje zat.

We begonnen met fietsen vanuit Chetumal, Mexico, naar de grens van Belize.

                                                                    Grensovergang

Tanja was een beetje gestrest omdat ze de inreisstempel en de bijbehorende “belasting” niet had betaald.

Je bent bij het oversteken van de grens altijd een beetje gespannen. Hoe zal het gaan hebben ze een eis die ik niet kende.

Onder andere waar kan ik mijn geld wisselen.

Soms kun je het geld van het ene land in het andere gewoon gebruiken. Andere keren kan dat niet en had je moeten wisselen bij de grens.

Daar is vaak de enige mogelijkheid om geld te wisselen.

Dat gaat dan meestal niet in wisselkantoortjes, maar met (meestal) mannen die met bundels geld lopen te wapperen, als teken dat je daar kunt wisselen.

Dat gaat dan zo snel dat je het niet kunt checken of het wel goed gebeurt.

Bij het oversteken van de grens van Mexico, was de douanier bijzonder relaxt en had geen probleem met de gemiste stempel!

Tanja moest gewoon $22 betalen en kreeg vervolgens een uitreisstempel in haar paspoort!

Ze had geluk dat deze man geen problemen maakte want er zijn verhalen waarbij men toch echt wel in de problemen kwam bij het ontbreken van een inreisstempel!

                                                                    Wegen in het noorden van Belize

We begonnen aan het fietsen op de Northern Highway van Belize.

Eerst was de weg gewoon prima, maar op een gegeven moment moesten we afslaan van de asfaltweg.

Hier vervolgde we de Northern Highway die daarbij op slag veranderde in een weg met hier en daar wat asfalt en enkele (grote) gaten in de weg.

Gelukkig was het niet druk.

De auto’s hadden meer moeite met de slechte weg, de fietsers rijden nu eenmaal langzamer waardoor het ontwijken van gaten in de weg.

                                                                    Het tijdsprobleem

Het probleem waar we mee te maken kregen dat we nu behoorlijk zuidelijker waren gekomen en dat het sneller donker werd.

Dat ook de tijd 1 uur vooruit was gegaan.

Ik dacht dat we om een uur of 16:00 nog wel tijd genoeg hadden maar dat was dus niet zo.

Fietsen in het donker is nooit leuk maar zeker niet in een onbekend land waar de weg niet verlicht is.

Ook nog eens van slechte kwaliteit is, wat het ook nog eens veel gevaarlijker maakte.

¾ uur nadat het donker werd, reden we Orange Walk binnen en hadden het hotel gelukkig snel gevonden!

De atmosfeer was relaxt en er klonken veel reggae muziek op straat, erg aangenaam!

                                                                    Belize City

We fietsten de volgende dag naar Belize City hetgeen ongeveer halfweg het land was. 

Belize City was eens de hoofdstad van Belize, maar na een verwoestende wervelstorm in 1961 werd besloten tot het ontwerpen van een nieuwe, veilige, hoofdstad meer landinwaarts.

In 1971 begon men met de bouw van deze nieuwe hoofdstad, Belmopan genaamd. 

We verbleven in Belize City in een zeer bijzonder hotel. De kamers waren zo gigantisch als een appartement.

Alleen hing er een mottenballen geur. In elke lade lagen vele mottenballen niet echt aangenaam.

Daarnaast was de eigenaresse een beetje eigenaardig. Ze kwam uit Taiwan en had met haar man het hotel opgebouwd.

Enkele jaren geleden is haar man slachtoffer geworden van een gewapende overval op het hotel. Hij is daarbij omgekomen.

Het hotel is nu net een vesting, vele hekken en tralies alle deuren gingen achter de eigenaresse op slot.

Na het verhaal van de overval was het eigenaardige gedrag (hard praten, vreemd gedrag) wel enigszins verklaarbaar.

                                                                    Banana Bank Inn

Nabij Belmopan verbleven we in een heel mooi hotel; “The Banana Bank Inn”.

Dit was vernoemd naar een boot landingsplaats waar dus bananen werden overgezet.

Wegen waren er natuurlijk niet zo veel in die begintijd.

The Banana Bank Inn was een paradijs.

Het echtpaar John en Carolyn Carr was er al erg lang mee bezig, meer dan 40 jaar. Vele gebouwen werden er neergezet.

Maar ook vele bomen gepland en wegen aangelegd. Ze bouwen nog steeds en zijn natuurlijk ook steeds bezig aan onderhoud.

De atmosfeer was er geweldig, ontspannen  en de jungle die direct eromheen ligt is adembenemend.

Vele soorten vogels vliegen om je heen en je hoort ’s nachts en ’s morgens hoor je de apen in het woud.

Het eten was er geweldig lekker en gevarieerd. Banana Bank Inn heeft geen menu maar elke dag wordt er iets geserveerd waarvan de gasten gewoon van “mee-eten”.

De vrouw van het echtpaar is ook een kunstenares en maakt prachtige schilderijen. Ze verkoopt de originele niet, maar laat in Florida mooie reproducties maken die ze wel verkoopt.

De onderwerpen van haar zijn de natuur in Belize maar ook de situaties in Belize en Guatemala waarbij vaak indianen en dieren het onderwerpen zijn.

De atmosfeer was er zo goed dat we besloten een extra dag te blijven om er langer van te genieten.

Helaas was de laptop het daar niet mee eens.

Het apparaat reageerde niet meer op het toetsenbord en touchpad.

Daar moest ik dus wat voor bedenken.

John Carr bracht ons de volgende dag naar Belmopan om daar een computerwinkel te bezoeken.

Ze hadden er een draadloos toetsenbord en muis die via de Bluetooth werkte waardoor ik de computer weer kon gebruiken!

Ik was natuurlijk bijzonder blij met de hulp van John Carr het bellen en de 10 km over slechte wegen bespaarde ons veel tijd.

                                                                    Hummingbird HIghway

We hadden inmiddels onze route aangepast en wilde met de boot naar Guatemala.

Daarover hebben jullie in een van de vorige blogs al van gelezen.

De route ging dus nu over the Southern Highway waarvan de “Hummingbird” Highway onderdeel van was.

Dit is dé mooiste weg van Belize. Prachtig slingerend door de oerwouden van Centraal Amerika.

Een goede kwaliteit weg met bomen en struiken tot aan de weg en overal vogels.

Onderweg zagen we ook de uitgebreide sinasappel boomgaarden.

Er wordt gezegt dat deze sinasappels en grapefruits de meest sappige en lekkerste exemplaren zijn.

We hebben ze geproefd en het was inderdaad erg smakelijk.

De weg was echter af en toe erg pittig door de stijgingspercentages en daarnaast de hitte (zon) en de hoge vochtigheidsgraad.

                                                                   De zuidelijke hoofdweg

Na de Hummingbird Highway ging de Southern Highway over in een redelijk vlakke weg met mild golvende heuvels.

Bijna aan het eind hebben we een bezoek gebracht aan een van de Maya tempels.

Deze lag vrijwel langs de weg en we liepen de steile heuvel op waar de opgraving al vele jaren bezig was.

Het uitzicht vanaf het oerwoud naar de laagvlakte was geweldig.

Een groot deel van de tempel was uitgegraven en voorzien van tekst en uitleg.

Ook weer enkele dieren gezien (niet herkend) en kolibrie soorten!

Elke keer geniet ik weer van deze mooie vogels die we in Europa niet hebben.

Met het fototoestel en de GoPro (filmen voornamelijk) heb ik vele opnames gemaakt.

In de haven naar Guatemala verbleven we in een hostel en genoten van de laatste dag in Belize onder het genot van lokale muziek!

Ik zou iedereen willen aanraden een bezoek aan Belize te overwegen!