De Baja California Mexico

                                                                    Mexico de eerste indrukken

Wat een chaos, denk je als je de grens over stapt / fietst!

We, Spencer, Kate en ik namen een hotel voor een nacht in Tijuana voor een zachte landing in Mexico, een totaal ander land dan ik tot nu toe, waar ook, heb gefietst.

Een goede zet, we liepen ’s avonds langs de straten en het was er gezellig, sfeervol met vele geuren (niet altijd aangenaam!) die je tegemoet kwamen.

Hoewel we bij het lopen over de boulevard elke keer naar binnen werden gelokt met gratis tequila. Maar men bleef niet aandringen bij een afwijzing.

Alles is anders hier. We spreken geen van drieën de taal. Hoewel Kate en Spencer wel wat basis kennis hebben.

De etensgewoontes zijn anders en dat hebben we gemerkt na enkele dagen.

Spencer en ik hadden last van maag en darmen.

Ook mijn gebrek aan eetlust (een dag) was een probleem. Want waar haal je de energie vandaan als je moet fietsen!?

De dagen erna hebben we samen de afstanden afgelegd.

De Mexicanen zijn erg vriendelijk en heel erg veel wuiven, zwaaien, roepen, korte toetertjes, duimen ophoog handen ophoog in een V vorm en soms joelend uit de auto hangen.

Het is een geweldige sfeer om te fietsen.

Natuurlijk ben ik met mijn ligfiets een bezienswaardigheid. Hoewel ik zeker niet de eerste ligfiets ben die hier heeft gefietst!

Ook de vrachtauto chauffeurs zwaaien bijna allemaal, toeteren even, duimen omhoog, gewoon erg leuk!

Het is een heel erg droog land met een gezellige chaos op de weg, naast de weg en in het dagelijkse leven.

Nu in La Paz kan ik zeggen dat de vele tientallen rivierbeddingen die we de Baja California tegenkwamen geen water bevatte.

Maar een keer of drie zag ik een daadwerkelijke rivier (-tje). Verder waren er na de regenbuien enkele rivierbeddingen gevuld met water en kwam het de weg over.

                                                                    Veiligheid

Dit Item komt vaak langs als je het over Mexico hebt.

Ook het thuisfront, familie, vrienden en collegae zijn er erg mee bezig.

Ook mij had het in het begin toch wel een beetje nerveus gemaakt, wat ik daar nu van moest denken!

Allereerst; “de veiligheid in Mexico” is net zoiets als “de veiligheid in Europa”.

Dat hangt zo erg van af waar in Mexico. Het is een groot land en heeft vele problemen als natie.

In het verleden waren er op de Baja California problemen met veiligheid.

De regering heeft er veel aan gedaan om dat te verbeteren en met succes, het is er gewoon veilig!

Je merkt weinig van de veiligheidsmaatregelen.

Het enige dat je af en toe tegen komt is een militaire controle. Compleet met zwaar bewapende militairen met de vinger op de trekker.

Zij geven ons geen problemen. Enkele vragen en een af en toe een fietser die de tas moet open maken. Maar allemaal in een goede sfeer en zonder barse bevelen.

                                                                    De veiligheid op de weg.

Wij als fietsers zorgen dat we goed gezien worden.

Allemaal doen we dat op een andere manier.

Ik heb een flexibele vlaggenmast met drie vlaggen; de Canadese, de Nederlandse en de Mexicaanse vlag. Die wapperde vlaggen worden goed gezien.

Verder heb ik twee spiegels waarmee ik de weg achter me goed in de gaten houd.

Als er een sporadische vluchtstrook is kun je daar goed op fietsen. Hoewel de weg daar ook soms in erg slechte staat is.

Zeker na de wervelstorm die veel schade heeft achtergelaten, vooral in het zuiden, in de vorm van grote gaten in de weg en delen die gewoon zijn weggespoeld!

Door de smalle weg waar twee trucks moeite hebben om elkaar ruim te passeren is het voor ons opletten geblazen.

Het is op enkele plekken erg druk, grotere steden. Maar vaak is het erg rustig op de weg en kunnen de vrachtauto’s en bussen ons makkelijk passeren.

Alleen als er een achterop komt en eentje op je af komt, dan is het opletten.

Vaak geven ze ons de ruimte en wachten netjes totdat ze kunnen passeren.

Zonder geïrriteerd getoeter.

                                                                   Route omschrijving

Er is (ruwweg) maar één hoofdweg naar La Paz, waar we de boot naar het vaste land konden nemen.

Halverwege is de plaats Santa Rosalia, waar je ook naar het vaste land kunt varen met een boot.

Eenmaal per week op vrijdag vertrekt daar de boot naar Guaymaz, de meest noordelijke plaats op het vaste land van Mexico, waar je van de Baja California met de boot naar het vaste land kunt gaan.

Zuidelijk is La Paz, waar ik nu ben, de enige plaats waar ik naar het vaste land kan met de boot.

                                                                    Highlights

De landschappen zijn geweldig imposant lege woestijnen die groen zijn door de heftige buien die de laatste weken zijn gevallen.

Vogels: Ik heb de roadrunner enkele malen gezien; een snelle loopvogel waar tekenfilms van gemaakt zijn. Het is een mooie vogel ter grote van een flinke kip maar dan met kuif en langere poten.

Ik heb er enkele foto’s van gemaakt.

Ook zag ik enorme groepen van soms wel 100 kalkoen gieren die op de thermiek zweefden en op zoek waren naar prooi van grote hoogte.

Enkele malen weer kolibries gezien, welke weet ik niet maar een feest van herkenning!

Ook een specht die in de cactussen gaten maakt heb ik vele malen gezien.

De laatste dagen voor het bereiken van La Paz kwam ik een nieuwe roofvogelsoort tegen die ik nog niet kende: “the crested Caracara” ofwel (latijn) “Caracara cheriway”.

Prachtig bovenop een cactus gezeten! Ook daarvan enkele foto’s gemaakt.

Ook vele soorten die ik niet herken en vaak te ver weg zijn om goed te kunnen beschrijven.

Andere dieren:

Een van de weinige dieren die ik heb gezien is een Coyote die ik gisteren onderweg op de weg zag staan en snel de woestijn in vluchtte toen ik eraan kwam!

Een ochtend wilde ik wat blaadjes en takjes van mijn zitkussen afschudden toen ik een schorpioen zag zitten op mijn stoeltje (onder het kussen dus) het was een kleintje.

Natuurlijk wat foto’s gemaakt en vervolgens weggeblazen. Dat viel niet mee want het diertje was erg snel!

Later nog een volwassen exemplaar gezien op de weg, waarvan een foto is gemaakt!

Een wandelende tak zat er op diezelfde morgen op een van mijn tassen. Erg leuk om die hier in het wild te zien!

Ook zag ik een grote spin die volgens mij een tarantula is.

Ik reed er bijna overheen en reed vervolgens terug om enkele foto’s te maken.

Erg imposant hoor zo’n grote rustig bewegende spin!

Ook heb ik regelmatig enkele hagedissen gezien, een enkele gefotografeerd.

Ook grote sprinkhanen die ik vooral in het zuiden tegenkwam.

Ook de laatste fietsdagen heel erg veel vlinders gezien. Mijn schatting is 10:000 tot wel 25.000 per dag. Dit natuurlijk vooral door de enorme rijkdom aan bloemen!

                                                                    Warmte

Een van de zaken waar ik erg aan moest wennen was de hitte, constante zon en afwezigheid van schaduw.

Mijn hoed en een (eens) wit T-shirt is mijn manier om de warmte te kunnen verwerken.

Als het te warm wordt maak ik de mouwen (de rest is al nat van het enorme zweten dat ik doe) en de hoed drijfnat.

Het verdampende water maakt me koeler en helpt weer voor 5 – 10 km. Dan herhaal ik het nat maken gewoon weer.

Daarnaast drink ik veel, zo veel mogelijk.

Maar zelfs dan merk ik aan het eind van de dag vaak dat ik nóg te weinig heb gedronken!

                                                                    Honden

Zoals de honden in het oosten van Kentucky (2008) waren is er hier geen echt probleem.

Dáár kwamen ze plotseling vanuit het niets opeens achter je aan, al blaffend en happend.

Hier vind ik de honden zielig. Ze mankeren bijna allemaal wel wat. Huidproblemen, constant aan de jongen die dus ook verwaarloosd erbij lopen.

Daarnaast lopen ze vaak mank en zijn vaak vies van de modder.

Ze zijn vaak schichtig en angstig.

Ik heb ook de indruk dat ze niet echt een huis waar ze bij horen.

Al 5 x heb ik een verkeersslachtoffer van honden gezien. Gewoon aangereden en blijven dan langs, of erger nog, op de weg liggen. Vreselijk om dat aan te zien (en ruiken!)

                                                                    Milieubesef Mexicanen

Het besef voor een gezond leefmilieu is ver te zoeken bij de Mexicanen.

Alles wat je koopt wordt in plastic zakjes gedaan. Daarbij bijdragend aan de plastic soep die zich in de oceanen zich aan het vormen is.

Alles wordt van zich afgeworpen, zakjes, plastic flessen (cola en frisdrank) glazen flessen alles wat afval is; “laat maar vallen”.

Gisteren zat ik bij de supermarkt en zag hoe een man een tl balk de bosjes in gooide, die daar ontplofte en in gruzelementen achterbleef.

Ik was en ben nog steeds verbijsterd daarover.

Maar het is hier nu eenmaal niet anders.

Als je de woestijn inloopt, loop je tientallen meters over de afval, de woestijn in!

Maar toch zie ik ook pogingen om het anders te doen in de vorm van gescheiden inzamelen van bijvoorbeeld plastic flesjes.

Het is niet veel en er kan veel meer, maar het is een goed begin.

De mentaliteit moet ook veranderd worden en dat is het moeilijkst van alles!

                                                                    Woestijn

Een woestijn is dor en droog. Droog was het er wel. Maar nu vooral groen en bloeide de vele cactussen en struiken prachtig.

Daardoor was er ook een explosie van vlinders die opeens met honderden over  en naast de weg vlogen in allerlei kleuren en formaten!

De planten zijn vaak voorzien van stekels als verdediging tegen vraat van grotere grazers.

Daar kwam ik achter doordat ik een grasveldje zag waar ik mijn tent op wilde zetten.

Gelukkig kwam ik er tijdig achter dat het gras zacht leek maar bij het opblazen van mijn matras ik de stekels van het gras door het grondzeil staken.

Snel heb ik mijn tent op een stuk zand opgezet, waar ik lekker heb geslapen

                                                                    Overnachtingen

De overnachtingen worden vooral door Spencer voorgesteld. Dit gaat op basis van enkele blogs van mensen die dit deel van de tocht al eens eerder hebben gedaan.

Vaak van camping naar campingplaats.

Campings zijn iets anders dan anders, maar soms ook prachtig beschut gelegen tegen de zon met veel planten eromheen.

Wat ook weer insecten als vlinders aantrekt. Helaas ook soms muggen en ander vliegend gespuis.

Soms is er een “restaurant” in de middle of nowwhere, waar we dan achter kunnen kamperen.

Ik zie deze restaurants als een moderne (Mexicaanse) vorm van een saloon zoals je ze in Westerns wel ziet.

Stoffig, heet, oud versleten interieur, stoffig met overal vliegen in en op.

Het eten dat men serveert is niet ruim gesorteerd, maar vaak verrassend goed.

De wc’s zijn een plaats waar je niet wil wezen. Gelukkig is de woestijn eromheen erg groot en leeg!

Daarnaast hebben we vaak een hotelkamer gedeeld.

Vaak is dat goedkoop tussen de 400 en 650 peso’s, hetgeen ongeveer tussen de €23,00 en €37,50! Dat bedrag delen we vaak met zijn tweeën of drieën.

Daarvoor hebben we vaak een (warme) douche en een fatsoenlijke bed in een kamer vaak met WIFI!

                                                                    Medefietsers

Er is eigenlijk maar een doorgaande weg van het noorden van de Baja California naar het zuiden.

Hier stappen de meeste fietsers op de boot in La Paz, vaak, naar Mazatlan, het vaste land van Mexico.

Toch zijn we de afgelopen week weer enkele medefietsers tegengekomen, die dezelfde kant op gaan.

Tot nu toe nog geen fietsers gezien die vanuit het zuiden fietsen.

                         Kate de 31 jarige Canadese jongdame, uit Ottawa, die in Vancouver was begonnen met een vriendin  in Vancouver.

In Californië besloot zij om met Spencer de Baja California te gaan fietsen.

                         Spencer de Canadees uit Edminton die ik al bij de grens van Oregon en Californië tegen kwam en af en toe mee fietste waarna we besloten om met zijn drieën samen de Baja Californië te fietsen.

Spencer en Kate zijn inmiddels een stelletje.

                         Tanja kwamen we tegen toen wij uit een hotel kwamen en zij in hetzelfde plaatsje ook net een overnachting had gehad.

Ze komt uit Duitsland  en is 50 jaar. Tanja heeft nog nooit zo’n lange fietstocht gedaan. Is dus geheel nieuw in deze wereld.

Ze begon met een nieuwe fiets en uitrusting in San Antonio Texas waar ze langs de grens naar San Diego is gefietst. Hier is ze de grens overgestoken en de Baja in haar eentje op gegaan!

Ze heeft veel hotel overnachtingen gedaan, omdat het kamperen haar niet zo ligt.

Gelukkig kan ze nu de hotelkamer met mij delen. Bovendien is het hier erg veel goedkoper dan in de VS, waar ze veel hotel overnachtingen alleen had.

Nu in Santa Rosalia heeft ze besloten de boot te nemen naar het vaste land, Guaymaz. Ze zal voor 1 november Mexico uit moeten zijn en zal dat w.s. met de bus doen als ze eenmaal op het vaste land is.

Verderop in Guatemala zullen we elkaar mogelijk wel weer ontmoeten om samen verder te reizen.

                         Daisy en Jason zijn een echtpaar uit Pennsylvania die na het afstuderen in statistiek en akoestiek zijn gaan fietsen. Begonnen in Anchorage en op hun eigen wijze (route) zullen zij naar Zuid Amerika fietsen. Leuk koppel met leuke ideeën!

                         Tyler, een onderwijzer uit Minnesota. Hier was hij totaal afgeknapt op het schoolsysteem van de school waar hij werkte. Mishandelingen en enorme armoede en geen mogelijkheid om verbeteringen ergens aan te brengen voor hemzelf, de school of de kinderen. Nu eerst maar eens fietsen. Hij was ook begonnen in Anchorage en op weg naar Panama.

Zowel Tyler als Daisy en Jason zijn de Spaanse taal machtig wat het een stuk makkelijker maakt om te communiceren!

                         Antonie is een Belg die bij het groepje was van Tyler, Daisy en Jason. Hij is ergens in het noorden begonnen en is een solist en voelde zich niet zo erg thuis in de groep die inmiddels redelijk groot is! Hij had erg veel bandenpech en bijna door zijn bandenreparatie spullen heen.

Hem heb ik 1x gezien en daarna is hij van het toneel verdwenen.

Laatst op één van de laatste dagen kwam Tristan erbij.

                         Tristan is een Engelsman die begonnen is in Whistler BC Canada. Hij maakt lange dagafstanden en was de volgende dag weer vroeg weg. Hij is ook onderweg naar Panama City. Hij staat onder grote druk om het te halen en uit te komen met zijn geld.

Een onaangename situatie lijkt me.

                                                                    Toekomstige plannen

Op dit moment zitten we in een hotel in Santa Rosalia en zijn van plan om met zijn zessen naar La Paz te rijden.

Misschien haakt Antonie nog aan, we zien wel.

In La Paz is het de bedoeling een korte trip te maken met kajaks en snorkelen.

Het moet een geweldig mooie omgeving zijn om dat te doen.

Inmiddels zitten we in Hotel Lorrimar in La Paz voor €11,49 per persoon per nacht!

Morgen gaan we met de boot de zee op (Sea of Cortez) en zullen in elk geval gaan snorkelen, zwemmen met de zeeleeuwen en mogelijk ook met de grote Whale Sharks!

Ik kijk er heel erg naar uit en heb de GoPro (waterdichte filmcamera) en andere waterdichte fototoestel opgeladen!

Zondag hebben we een ticket voor de boot naar Mazatlan. Hier blijf ik zeker 2 dagen om uit te zoeken of het mogelijk is om met de bus naar of in de buurt van Belize te komen.

Ik heb zo veel meer tijd om dat te doen zonder onder druk te staan en lange afstanden te moeten leggen.

Spencer en Kate reizen nog een tijdje samen en een talencursus, dacht ik.

Daisy en Jason reizen samen met Tyler verder naar Cancun, maar nemen meer de tijd om alle highlights te bekijken die er onderweg te zien en te beleven zijn!

Tyler gaat halverwege als een speer richting Costa Rica en mogelijk ontmoeten we elkaar daar nog?

De volgende blog zal ik beginnen met de laatste dagen in La Paz en de overtocht naar Mazatlan.